Ken je naaste, bewoner, ken jezelf.

Stel je voor: je woont op een plek waar iedereen weet dat je houdt van melk in je koffie, maar niemand weet dat je vroeger elke zondag jazz draaide en daar intens van genoot. Of dat je dol bent op oude zwart-witfilms, of liever drie keer per dag pindakaas eet dan ooit weer een spruit te hoeven zien. Dát is het verschil tussen zorg en leven. Tussen gezien worden als cliënt, bewoner, die ene met het ziektebeeld, of als mens.

Ken je bewoner ken jezelf. 

We maken in de zorg vaak levensboeken, een levensverhaal of hoe wij het graag noemen: een "Ken-je-bewoner". Niet zomaar een dossier met medische gegevens, maar een kijkje in iemands ziel. Want hoe kun je iemand goed ondersteunen als je niet weet wie hij of zij is?

Autonomie is meer dan zelf mogen kiezen tussen appelmoes of yoghurt. Het gaat over wie je bent, wat je belangrijk vindt, wat je energie geeft óf kost. Juist voor mensen met dementie of NAH is het essentieel dat anderen weten wie ze zijn. Want als jij het zelf soms even kwijt bent, is het fijn als iemand anders je eraan herinnert.

Voor de omgeving: Meer dan handige weetjes. 

Voor naasten, vrijwilligers en zorgverleners zijn dit soort boeken goud waard. Het is meer dan een leuke anekdote dat mevrouw vroeger op stijldansen zat. Het verklaart waarom ze ineens rechtop gaat zitten bij de klanken van Glenn Miller.

Of het verklaart een hoop wanneer een oud ballet danseres haar handen strekt bij het zwanenmeer*.
Het helpt voorkomen dat je iemand een jas aanbiedt als diegene juist altijd bloedheet heeft. Het zijn kleine dingen, maar ze maken het verschil tussen zorg die goed bedoeld is, en zorg die echt raakt.

* Kijk naar onderstaande filmpje en jij snapt wat wij bedoelen.
Former Ballerina With Alzheimer's Performs 'Swan Lake' Dance | Super Emotional